Waterworld oftewel: Jakarta

Whoppa! 2 blogs tegelijk op internet! Normaal gesproken zou ik zeker nu nog niet een nieuwe blog schrijven maar ons korte verblijf in Jakarta was een groot avontuur.

Vanaf Kuala Lumpur vlogen we naar Jakarta. Ik heb weleens mijn vliegtuig gemist en sindsdien wordt ik altijd een beetje zenuwachtig als ik iets moet halen. 8.00 uur s´ochtends stonden we als onze boterhammen te toasten in het hostel in Melaka. Bus, bus en trein en dan zouden we op Kuala Lumpur zijn. Ruim op tijd kwamen we aan op Kuala Lumpur, even wat eten en parfum opspuiten in de Parfumerie en we waren er klaar voor! Dachten we....

In Jakarta zouden we onze Amsterdamse buurvrouw Marloes ontmoetten en die was de avond ervoor al aangekomen dus die ging voor ons drieen op zoek naar een hostel. Na wat onderhandelingen op de app had ze er eentje gevonden. Vervolgens kregen we de vraag van Marloes of we wel dollars of euro´s bij ons hadden voor ons visum. Uhh... Er is toch een ATM daar? Wij zitten inmiddels al in de gate op ons vliegtuig te wachten en we konden niet meer naar de bank lopen om geld te pinnen. Ik had nog amper 10 euro bij en een paar Bath en RM. Kan je nog geen eens 1 visum mee kopen. Voor de doane kom je ook geen pinautomaat tegen en de mensen die bij de doane zitten kijken nooit al te vriendelijk. Heerlijk ga je het vliegtuig in dan! De vlucht was niet echt een succes, 2 angsthazen naast me die de stoel bijna doormidden knepen en zeiden dat ze bang waren en de hele vlucht turbelentie en scherpe bochten. Wat een heerlijkheid! Ook nog in de stress hoe de doane zou reageren dat we geen contant geld bij ons hadden want een man die naast Floor zat heeft wel 5x gezegd dat hij het superdom vond dat we niets bij ons hadden. Eenmaal bij de doane bleken het hele vrolijke mannen te zijn die ons keihard uitlachten en na ons paspoort ingeleverd te hebben mochten we even snel geld gaan pinnen. Als je weer een andere valuta heb moet je even wennen en dan vooral in Indonesie. Wat een klotegeld is dat zeg! Als je 1.000.000,000 pint heb je 77 euro, niet veel dus. Binnen 5 min was alles geregeld en konden we met stempel het land in. Eten en in de bus naar Jalan Laksa de buurt waar we komende dagen zouden verblijven. Bij aankomst zijn we ook direct de kroeg ingedoken om te biertjes te drinken. Om een uur of 1.00 nachts kwamen we bekaf terug in ons hostel aangezien we een lange reis hadden gehad. Echt heerlijk geslapen hebben we niet want het regende en onweerde echt als een gek. Af en toe had je het idee dat de onweer erin geslagen was. Nietsvermoedend stonden we de dag erna op om op ons gemakje een douche te pakken en lekker beneden te gaan ontbijten. Marloes liep als eerste naar buiten en keek over de reling van het hostel en werd helemaal stil... Oh my god moet je dit zien! Alles was overstroomd en de hele straten stonden vol water. Meteen naar beneden gegaan en daar was het ook een ravage. Beneden zaten ook een aantal kamers en die lagen wat lager. De mensen die er sliepen hadden al hun kleding etc voor een ventilator liggen om te drogen en de kamers zelfs daar stond het water tot aan hun bed. Alles was nat geworden, camera's, kleding echt alles. Ik moet zeggen ik ben nog nooit zo raar wakker geworden. Je ziet dit soort beelden op de tv maar ik heb dit echt nog nooit meegemaakt. De locals deden alsof dit 4x per week gebeurde en stonden met een brede glimlach en een poncho aan in het water. Wij vroegen aan een vrouwtje die tegenover ons een toeristenbureau had hoe haar huis eraan toe is en ze zei dat het net zo volgelopen was als in de straat. Ook met een grote glimlach uiteraard. Kinderen konden niet naar school omdat die ook ondergelopen was dus ze hadden een dagje vrij en tjaa.. wat ga je doen als je een rivier voor de voordeur heb? Zwemmen! Echt ranzig want het is 1 groot riool. We hoorde van een man in ons hostel dat het water binnen een paar uur weg zou trekken. Ons leek het sterk want het regende nog steeds en het water stond tot over mijn knieen, maar goed we zullen het zien. Het bleek wel wat weg te trekken maar ik heb onze straat niet meer gezien zonder water. Zodra de regen was opgehouden zijn we toch maar door het water gegaan om naar het treinstation te gaan. Ticket kopen voor Yogyakarta want hier willen we niet langer blijven. Halverwege begon het weer met regenen dus we zijn gaan luchen in een tentje onderweg. Toen we daar naar beginnen gingen was de straat droog op een paar plasjes na. Na 30/45 min kwamen we naar buiten en de hele straat stond weer vol water. Zo bizar hoe snel dat kan gaan. Een bewaker vertelde ons dat als je de straat uit zou lopen dat je dan tot je schouders in het water zou staan. Gelukkig hoefde we die kan niet op dus weer door naar het treinstation. We waren van het ergste uitgegaan, want we zullen vast niet de enige zijn die hier weg willen en je weet ook niet of de treinen wel kunnen rijden. Het bleek uiteindelijk weinig moeite te kosten om een ticket voor de volgende ochtend te krijgen dus dat moeten we vieren! Omdat alles wat we daar wilde zien onder water lag hadden we maar 1 optie en dat is het beste er van maken en de kroeg in om biertjes te drinken. Ondertussen kijkend naar de beelden op tv hoe de rest van Jakarta eruit zag. Zelfs in het Nederlands nieuws is het langsgekomen en het schijnt ook dat het nog nooit zo hard heeft geregend in Jakarta. Fijn dat ik als Nederlander die regen haat daar tussen mag zitten. Helaas zijn er wel vier mensen tot nu toe overleden en is de schade echt enorm. Zoveel winkels, huizen etc zijn volgelopen met water en echt ongelooflijk dat iedereen hier zo vrolijk mee omgaat. Om een uur of 22.00 begon het ook weer keihard te regenen. We hoorde van mensen dat dat de hele nacht zo door zou gaan. Echt balen want in de straten lag al iets minder water en nu ging het weer regenen. Taxi voor de volgende ochtend was ook al niet meer te krijgen dus we moesten om 4.30 uur ons bed uit om de trein van 7.00 uur te halen. Toen we wakker werden vreesden we het ergste maar het bleek dat het water al behoorlijk was weggelopen. We stonden nu tot ons enkels in het water. Thank god want anders hadden er ook waarschijnlijk geen treinen gereden. Na wat enige vertraging zitten we nu alweer een uur of 6 in de trein en bij ons viel het nog wel mee met de overstroming. Ik heb vanuit de trein stukken land gezien waar alleen het puntje van een palmboom nog boven water stak. Daar staat het water echt een paar meter hoog. Nu pas zie ik ook stukken land die droog zijn en de zon schijnt! Nog twee uur in de trein en dan zijn we in Yogyakarta. Het landschap hier is ook zo mooi het is daarom ook echt geen ramp om 9 uur in de trein te zitten. Ik ga hier lekker genieten, voor jullie: Gooi een paar sneeuwballen voor me!

Knuffels, Kusjes

Arnolda